Osobny Teatr Osobny

FENOMENALNA premiera Czechowa w Narodowym, dzieje się tu i teraz, czyli w teatrze. I jest to czas a p o k a l i p t y c z n y - głęboko tragiczny - na miarę naszego d z i s i a j ! Kapitalnie rozpracowano wzajemne relacje, które - w s z y s t k i e - prowadzą do przegrania nadziei i rozpaczliwego pozbywania się złudzeń... Porzuć, porzuć swe nadzieje... I tylko idiotyczne kłótnie o czechartmę i czeremszę - choć to przecież zupełnie inne rodzaje kuchni. Nic to: w beznadziei można i za to poświęcić, co wspólne. Przerwa po drugim akcie stanowi cezurę: wyraźniej niż u Autora sygnalizuje, że (po pożarze) nie ma co zbierać: zostają zgliszcza i wypalone szanse . Zmiany nie było ("do Moskwy", lub marzeń o lepszym jutrze: "dobrej zmianie", oraz Dudzie na prezydenta), tylko wyniszczająca rozgrywka między partnerami - oczywiście, w dobrej (niedobrze zmienianej) wierze. Każdy miał tu swe pięć minut, ale poza nuworyszką w bogatym futrze (za pieniądze ze wspólnej sadyby, bez pyta...

 Pierwszy raz w tym roku i ze trzeci w pandemio-ściemie wpuścili mnie do teatru - na Karasia. Ktoś zapyta: a po co? Jak było? Proszę nie zadawać głupich pytań... Mimo niezaprzeczalnie dużej konkurencji to jednak najgłupsze z dzieł wszystkich Strzępki z Demirskim... Porażająca pustka tego tekstu - zbiorku tępych i otępiających kabarecikowych numerków i, tym razem, oszczędnych inwersji, wraca na dużą scenę Polskiego pod tytułem MG (że niby gastronomka Gessler) w celu skonsumowania honorarium.  Seweryn (zascypiony bez kolejki) ze Struzikiem (osadzonym dożywotnio) wspomożony Glińskim (nie znającym się amatorze na posadzie) zapłacił -  opozycja w symbiozie z rządem doi podatnika. Duecik kręci (podwójną obrotówką), puszcza dymy i ognie (w Szkole, której Strzępka na Reżyserii nie skończyła, mawiano, że jak nie masz pomysłu, to zadymiaj), kurwami i talerzami rzuca a krew leje z gutaperki.   Monia rozpętując maszynerię inscenizacji demaskuje przewagę formy nad treścią i obna...

Czyli, o etycznych standardach naszego teatroznawstwa :  redakcja: Jagoda Hernik Spalińska (redaktor naczelny) Marzena Kuraś (redaktor) Magdalena Smorzewska (sekretarz redakcji) Rafał Węgrzyniak (redaktor) stale współpracują: Krystyna Berkan Andrzej Dąbrówka Adam Domalewski Artur Grabowski Jolanta Hinc-Mackiewicz Edward Jakiel Jarosław Jakubowski Patryk Kencki Jarosław Komorowski Edward Krasiński Zuzanna Liszewska-Soloch Hubert Michalak Miłosz Mieszkalski Magdalena Mikrut-Majeranek Elżbieta Morawiec Bartłomiej Siwiec Antoni Winch Agnieszka Wójtowicz Katarzyna Wojtysiak-Wawrzyniak Kalina Zalewska Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury     https://teatrologia.pl/felietony/rafal-wegrzyniak-z-lewa-i-z-prawa/ "Rafał Węgrzyniak w felietonie  Z lewa i prawa  pokazuje jak wygląda nasza codzienność i że przeciwieństwa się przyciągają (Red)". To "świnto prawda” szczególnie na przykładzie epistolarnej dzi...

Nigdy nie ukrywałem tego, że pracuję z nagością na scenie. Nagie ciało w moich spektaklach nie ma aspektu erotycznego. Nie jest tam, żeby się na nie gapić, ale po to żeby prowokować, żeby nie dało się na nie patrzeć. Dlatego naga jest śmierć, naga jest wyrwana z ciała dusza, cierpienie i ekstaza są nagie. Żeby móc wcielić to w życie aktor musi być tego chcieć. Co wcale nie oznacza, że jest to dla niego przyjemne, ale ja się z nikim nie umawiam na „przyjemnie”. W moich poszukiwaniach zajmuję się przede wszystkim cierpieniem i pytaniem o jego sens. I - co najważniejsze - o uwolnienie się, choćby chwilowe wyzwolenie się z niego, które jest możliwe dzięki okruchom piękna... Tak rozumiem sens uprawiania teatru, jako podejmowanie ryzyka zanurzenia się w sytuacji, która wykracza poza codzienne doświadczenie. I to za każdym razem jest przekroczenie. I ma nim być. Kluczowa jest tu zgoda aktora...                             ...

Z powodu:  https://e-teatr.pl/wiwisekcje-8304    Bredzisz Gościu,   jak potłuczony, ale przez międzynarodówkę neo-Kominternu do zawracania kobyłki historii i mącenia młodzieży w łepetynach obsadzony...  Kto Waści dawał magisterium: poproszę o dowody!  Lakierowanie blondynki starzejącemu się aktywiście ruchawki wpływa na przychody z wierszówki, ale czumu  f a ł s z u j e (sz) przejawy grafomanii i ćwierćinteligencji „ciętej na żywca” der-faustki?                                                                Nie róbcie z siebie, komuszku, takiego Ptolemeusza, skoro Wasze gryzipiórstwo pali standardy biblioteki, nie tylko w Aleksandrii…  Z (bez)gustem Waszym dyskutować nie da rady (matura pomaga), ale czemu k ł a m i e c i e , towarzyszu złej sprawy? Jakie znowu „podniecenie”?  Nie...

tym, co w każdej wspólnocie potrzebne jest bardziej niż prawo i sprawiedliwość - jest przyjaźń między jej członkami i uczestnikami. Prof. Andrzej Nowak za Arystotelesem   Wszystkim oszukującym siebie i adorującym towarzystwo, jakoby teatr się wznowił (w lutym, wiosną, nie wiadomo kiedy) dedykuję lekturę ksiąg VIII i IX Etyki nikomachejskiej Stagiryty Arystotelesa. Mowa o "przyjaźni", którą w dobie partyjnego "Prawa i Sprawiedliwości" zamiast tych wartości wystarczy określić minimum wspólnoty... Pisałem już o tym, że bez niej teatru nie ma, bywają występy. Konieczność "zachowywania dystansu" wyklucza jakąkolwiek zbiorową działalność na scenie i na widowni. Strachu o życie się nie gra - dostaje się go z telewizora od decydenta! Brak zaufania do instytucji kultury takich jak kina czy teatry argumentowany jest długim przebywaniem grupy ludzi na zamkniętej przestrzeni. Ale przecież ważniejsza jest niezdolność wspólnego odróżniania dobra od zła, bez czego nie is...

Woody Allen jako remedium na czas chaosu, zakłamania i człowieka człowiekowi wilkiem: sparszywienia naszego powszedniego? Autobiografia dokumentuje inteligencję, autokrytycyzm i fenomenalne poczucie humoru na własny temat. Wracam do jego filmów i wszystko się zgadza. W przeciwieństwie do marksistowskiego krytyka filmowego Bartosza Żurawieckiego, który na łamach skrajnie lewicowego "Dwutygodnika" ubolewa, że reżyserowi należałoby   natychmiast odebrać legitymację klubu lewicowych intelektualistów, nie uważam "A PROPOS NICZEGO" za przegadane, tym bardziej uwikłane w dwuznacznie dramatyczny związek z Mią Farrow, oskarżającą go o molestowanie nieletniej córki. Przeciwnie, to znakomicie intelektualne świadectwo szczerości i uczciwości moralnej i zawodowej . Przypominam: na każdym kroku wentylowane sarkastycznymi uwagami przekłuwającymi balon publicznego wizerunku artysty obsadzonego w roli celebryty. Paradoksalna natura jego inteligencji sprawia, że nigdy się z nim nie n...