Osobny Teatr Osobny

Telewizyjne rozpowszechnienie "Wesela" Wyspiańskiego - Kostrzewskiego i pierwsze medialne reakcje na nie skłaniają do poczynienia. Niekoniecznie filozofując młotem (jak na obrazku), bo to zwierciadlane odbicie metody, z którą się walczy.  Rozpatrując wszystkie "za" - "przeciw" należą bardziej do arkanów sztuki - mnie w tym miejscu interesuje wymowa ideologiczna zachwytów przekuwana na użytek polityki... Najbardziej znaczącym dla wywodu jest argumentacja Piotra Zaremby, usytuowanego blisko władzy, który ogłaszając, że "Mikos to dobra zmiana" w Starym Teatrze naznaczył sam siebie ojcem chrzestnym rzekomych zmian dokonywanych przez prof. Glińskiego i koleżankę Zwinogrodzką... Ale - jak Zarembę - nie interesuje mnie zupełnie, czy Kostrzewskiego: a ni prawica, ani liberalna lewica (nie) uważają, z jego symetryzmem i krytyczną miłością do polskości, za swego. Bo prawicowy celebryta rozumie sztukę jako uprawianą przez swego, lub - to konsekwencja

Wyzłośliwiałem się tu jakiś czas temu na jubileusz aktora, który - moim zdaniem z powodów koniunkturalnych - fotografuje się z przegranymi politykami, a być może przestępcami... Chcę dopowiedzieć: "KTO SIĘ Z KIM ZADAJE TAKIM SIĘ SAM STAJE"... Nic w tej sprawie nie jest bez kosztów, a na scenie, w miejscu kształtowania publicznej świadomości - szczególnie. I nie piszę o sympatiach partyjnych, tylko o pozostawaniu w zgodzie z moralnością. Ktoś znany publicznie z rozsiewania przemocy symbolicznej, kłamstwa i złości nie będzie neutralnie wyglądał i znaczył na scenie. Oczywiście, zwolennikom tego kłamstwa w to graj, tylko ich podbechta do podskakiwania. Tyle, że to przestaje być sztuka - pełna sprzecznych racji, a zaczyna się propaganda określonej ideologii i partyjnego działania w celu odzyskania. Trzeba wiedzieć, co się robi: uprawia teatr czy amatorskie politykowanie? Obie aktywności podlegają ocenie nie tylko z powodów warsztatowych, ale zgodności przekazu z faktami, rze

Obejrzane w telewizji (internecie) "Wesele" Wawrzyńca Kostrzewskiego ucieszyło mnie niezmiernie, bo udowadnia, iż teatr ze wszystkim nie ginie robiąc literaturę wysokiego lotu, potrafiąc czytać i mając w związku z tekstem coś do powiedzenia - oraz wykonawców. Czyli imponderabilia... Świetna ekspozycja i akt pierwszy rozegrany w stołowym. Sytuacja sama narzuca napięcia. Reżyser bardzo ciekawie porozbijał rytmy narzucone wierszem wpuszczając w nie psychologię i zaskakujące relacje, np. romans z przeszłości między Rachelą a Panem Młodym, z dyskretną współchęcią Poety; to czyni z bohaterów ludzi z krwi i kości, a nie tylko figury z narodowej szopki. Mówią, spierają się na argumenty, z podtekstami, a nie tylko popędzają i tańcują. Czyli, jest to Wesele także przez rozum a nie tylko przez emocje. Widać, że dialogi są przemyślane i grane tak, by umotywować postacie, nadać im charakter i skonfrontować ich racje z innymi. Chciałoby się powiedzieć: wiernie autorowi... Potem, mam

                                                                 Zrobimy jeszcze raz to samo, tylko lepiej     Wojtek Tomczyk. Zakładając, że PiS będzie rządziło z 20 lat i jako strukturalnie niereformowalne nie zmieni ani du-du "premiera z tabletu" - czarno widzę... W ramach uprawianego przez ministerstwo kultury strachliwego koniunkturalizmu i idiotycznych decyzji personalnych rozdźwięk między aksjologią "dobrej zmiany", a praktyką olewającej to części środowiska będzie sukcesywnie wzrastał. Ponieważ publiki dla pseudorewolucjonistów powinno wystarczyć tylko na premiery i eventy, a niekoniecznie na eksploatację, to pracy będzie coraz mniej, za to chałtur przybędzie. Nadprodukcja aktorów (i reżyserów) będzie owocowała "projektami", które w poszukiwaniu sponsora obniżą poziom wykonania na rzecz dostosowywania i zakłamywania rzeczywistości. Nie tyle "warstat" będzie w cenie, co wypowiedzenie - się i okazywanie: pchaj się na afisz, bez

Świnia świni tyłek ślini. - Co masz na myśli? - zapytałem. Odpowiedział: myślę o Polakach. Witold Gombrowicz Żeby nie było, że mnie się pan minister nie podoba, hola, hola... Odczuwam potrzebę przekazania , że różne takie dofinansowywane, a to Janek, a to Monisia i Majka także niekoniecznie! Nie żeby zaraz nie podobały osobiście, czy coś. Ale w tym sposobie: co dotacja, to zaraz okaz... Znaczy: się kombinacja / przedstawieniowa elukubracja, festiwalomania, instytutowa grafomania - i kłopot. Trzeba przyznać, że intelektualny. Z tymi naszymi opozycjonistami zagwozdka taka, że ciamajdy, mądrale nie są, ale, że korzystają to korzystają, co by miały nie korzystać. Ostatecznie Drewniak też musi z czegoś żyć, co nie, Łukaszu? Miały Buchwald to im to zagwarantowywała. Ten tam poziom kultury i w ogóle po znajomości. Ale się z panią magister tak napopierali, nawet u Wandzi ponaradzali, że z gąską byli o ciut, ciut, ale doktor im zrobił wbrew i z klapą się pozostali... Dbać o siebie p

polityk, czy nam się to podoba czy nie, stoi najniżej w hierarchii prestiżu społecznego Polityk stojący. Czterdzieści miesięcy nam miłościwego panowania skłania do podsumowania. Nie budżetu i służby w wojsku, tylko po swojsku, kultury i tego, no, narodowego... Nie będzie o rozdawaniu szmalu, bo: "wystarczy nie kraść" (?), poza tym zwracanie tego, co nagrabione - przez poprzednich poprzedników - to nie zasługa, ale raczej usługa dla ludności. O muzeach i pomnikach też nie będzie. Będzie o polityce w teatrze. Prosta z mosta teza jest taka, że "Człowiek Wolności" służy interesom opozycji. Na wszelki słuczaj godzi się przypomnieć, że Pan Jourdain też nie wiedział, że mówi prozą... Ba, żeby... Marsowe oblicze i takie, niewątpliwie, zasady, ale co do rady (daje czy nie daje rady?), to jako się rzekło, opozycja się pożywia... By nie być gołosłownym (być wołającym, nawołującym, zwracającym, to niestety, tylko o ścianę groch rzucającym) krótki kurs przec

Straszny film (wczoraj widziałem). Na szczęście, po półtorej godzinie (znaki tego są od początku) okazuje się być traktatem filozoficznym napisanym przy pomocy środków filmowych. A jeszcze Bruno Ganz (najwybitniejszy teatralny aktor niemiecki, taki ichniejszy Łom) jako ktoś w rodzaju Wergilego w wędrówce w zaświaty. Żaden tam nihilistyczny Tarantino (jego aktorka otwiera kryminalną sekwencję), tutaj mamy do czynienia z m o r a l i s t ą, a więc jest o czym pomyśleć i o co się spierać. Teza jest taka, że psychopatyczny morderca poprzez destrukcję tworzy coś nowego i nazywa to sztuką. Poddane sobie ciała układa i komponuje z szokującą estetyczną jakością - sycąc się bachowskimi arcydziełami Glena Gulda, perfekcjonisty... Nie miłość i empatia a niszczenie stwarza nową rzeczywistość... Nie etyka a kształt zadowala. Trudno się z tym nie zgodzić, jeśliby przyjąć, że chodzi tylko o stare formy, ale tu idzie o życie. Artysta - pan życia i śmierci? Jest coś na rzeczy, tym bardziej, że