Osobny Teatr Osobny

Jerzy Giedroyć tworząc nowe pismo w powojennym Maisons-Laffitte nazwał je "KULTURĄ", a nie  którymś z tytułów przedwojennych, bo wiedział, że właśnie k u l t u r a stanie się polem boju z komunistami zmieniającymi Polskę. Nie chcę tworzyć łatwych analogii, ale muszę przypomnieć (poinformować), że rozpoczynając swe przesłuchanie przed Komisją w konkursie na dyrektora Instytutu Teatralnego im. mojego profesora, Zbigniewa Raszewskiego, oświadczyłem - przy świadkach, że marzy mi się Jazdów na wzór paryskiej Kultury - jako ośrodek wysublimowanej myśli i intelektualnej debaty na maksymalnie wysokim poziomie (a jak to zrobić, dopiero od wczoraj można ze szczegółami przeczytać na e-teatrze)... Rozległy się ironiczne pomruki, że mam się za ho, ho (bo nikt nie słyszał, że chętnie za Herlinga-G). Bez żartów, bo czas zapytać decydentów - przypominając także Churchilla deklarującego, "o co walczymy" - JAKI DZIŚ JEST STAN POSIADANIA ? Jak na polu bitwy z postbolszewizmem w k

Kwestia wydawała się być rozstrzygnięta ustawowo (art. 1 p. 2, art. 8 i 9 o organizowaniu i prowadzeniu instytucji kultury), ale co pewien czas pytanie wraca i sieje z n i s z c z e n i e. To przecież nikt inny, tylko rządząca Wanda Zwinogrodzka uznała za stosowne tłumaczyć się, że NST nie powstał za Jana Klaty i nie skończy z jego odejściem (maj '17). Oczywista oczywistość? Ale już wcześniej za umiłowanych przywódców bardziej cennych dla dziś antyrządowych zrzeszonych w Gildii, lub kolaborujących np. z ramienia Rady Artystycznej, czy tylko najzwyczajniej konformistów za ministerialny szmal, wzmożonych (nie w kij dmuchał, bo ze cztery tysiączki sygnatariuszy) na temat, że Teatr jest - coś tam, coś tam, a widz... - odwrotnie... W anonimowym przywództwie tej klasowej ruchawki dało się zidentyfikować ze stylu wypowiedzi i zdjęć z Teatru Dramatycznego, Monikę Strzępkę i Pawła Demirskiego, a ze mną korespondował osobiście niejaki Wawer jr. Czyli, chciałoby się za Gombrowiczem zauwa

Bardzo mi się, nie powiem, a jakże ...gdy postmodernizują: "postmodernizm, czyli wszystko dozwolone" - Leszek Kołakowski. W odróżnieniu od postdramatyzowania, czyli grania, że się nie gra... A tu, chciałoby się rzec, kubłami, czerpie się ze wszystkiego, jak leci. I ironizuje. I z dystansem kreuje. Bawią się. Przebierają się. Po nich choćby potop? Geller troszku trąci prywatnymi zachowaniami, ale skoro wszystko do. Temida się wzmoże, że szydzą, ale przecież widać, że tylko relatywizują: styl, konwencję, wreszcie prawdę. Co proszę, jaką prawdę? No właśnie. Postmodernizm. Czy za tym się coś kryje? A bo ja... Taka troszku wywrotowość. Ale malutka, nie żeby od razu rewolucyjka i na barykady. Takie tam raczej "ciupciane", na pół gwizdka, nie żeby zszargać, zatargać i w ogóle. Dla zabawy: szukają, opisują, że niby "doświadczenie" doświadczyli. Półprywatnie, jakby w szkolniackim kółeczku, czy innej remizce. Było miło. Niezobowiązująco. Mogłoby t

Po pierwsze, Trotylowa nie ma kompetencji teatrologicznych. Zdatna jest natomiast jako komisarz polityczny. Spodziewam się najpierw czystek personalnych, następnie doprowadzenia Instytutu do stanu propagandowej placówki Piśków, a w końcu katastrofy. To zapewne wywoła krzywy uśmiech Glińskiego, co w jego wypadku jest wyrazem najwyższego ukontentowania. Co robić, że spytam jak Czernyszewski. Nie wiem, ale podnieść raban trzeba na pewno. A potem? Ponawiam propozycję, którą zgłaszałem już w grudniu: podejmijmy solidarnie bojkot Instytutu Teatralnego. Nic innego nam nie pozostało.                                                                                  Janusz (kodziawerski) Majcherek Trudno się nie zgodzić z propagatorem upadłego reżimu. Odsunięty od źródeł (lecz niekoniecznie przychodów) zapędza się z tymi "czystkami": ani pani magister, ani panu pożytecznemu idiocie, rzecznikowi, włos z głowy nie spadł i jak korzystali z budżetowego wypłatomatu, tak kasują (słyszałem,

Paweł Sanakiewicz    Ni ma Cysorza, Biskupa czy innego tłustego Żyda, co by się znał na rzeczy, płacił swoim złotkiem i wymagał. Jest demokratyczny bęcwał, który się nie zna a płaci za pokorną służbę pełnioną w interesie rodzimej polit-ideolo hordy bęcwała. Płaci łatwo bo  nie z własnego mieszka. Taki "mechanizm" świetnie służy promocji demagogów, ideologów, niezdolnych tupeciarzy oraz innego chłamu "krytycznie" zbuntowanego. Nie bójmy się stwierdzić odważnie - dotyczy ten burdel KAŻDEJ opcji spłodzonej w demokratycznym kociołku. Neo-marksiści wypadli chwilowo i częściowo z łaski to i beczą klacim czy lupim bekiem. Wcześniej beczał Wolski z Pietrzakiem. A Zembrzuski stale i wciąż wyje na puszczy... I co? I g...no. (na fb). Tego (Narodowego Starego) teatru j u ż  n i e  m a, urządził się w dupie i jest teraz bankomatem do pieniędzy budżetowych... -  twierdzi Maciej Stroiński, opozycyjny krytyk z Krakowa! Ja w " Przypadek Starego " (e-teatr.pl z 8.06.2018

przed wejściem dwóch pederastów robi sobie "gilgotki" i obmacuje obalając się na bruk "ogrodu powszechnego"; ileż popiskiwania i wesołkowatości... (ja, mimowolny świadek) Dla upowszechniania postaw "nienormatywnych", kto jak kto, ale Krystian Lupa ma zasługi w teatrze fundamentalne. Od Piotra, poprzez PM z Gildii i Borczucha, jako przykładów, używając. Zaraz żeby talenty - to chimera, odpowiednia orientacja zrobi z ciebie reżysera... Ale molestowanie, księżofobia i pedofilia w kręgach swoich dzisiaj na Pradze nie na tapecie. Smarzol z tym drugim grubym mają wychodne, choć przedpremierowa publika w dziedzinie zachowań - jak hołota da radę... O tem potem. Mam deja vu... Wszystko to już kiedyś widziałem: szepty, zlepy, ciągi, to znaczy, pauzy, nastroje, wolne chodzenie i pod nosem marudzenie, wgapianie się po widowni ("w pysk wam mówię litość moje"?), wyżerka przy stole, acha, fujarecka męska (z podwiązką na interesik nagłaśniający) i biuścik

Narodowy Stary Teatr w Krakowie jest nie do uratowania! Duch Helenki M. powinien straszyć chałturników (jak u Strzępki) nadużywających jej nazwiska, wystarczy, że nie szanują własnych. Tego teatru j u ż  n i e  m a, urządził się w dupie i jest teraz bankomatem do pieniędzy budżetowych... "Podróże Guliwera" Pawła Miśkiewicza to praca magisterska o kolonializmie, czyli - jak to magisterka - keks cytatów i mądrości. Nudny, szkolny, uwrażliwiający wykład. Kazanie na trzy godziny, oszałamiająco puste, gdzie krzyk i zagrywa udają intencje, kazanie recytowane przez aktorki zawodowe, choć mógłby to robić syntezator mowy. Pomyja po teatrze postdramatycznym, który dawno już się skończył, ale jeszcze tego nie wie. w Starym o nic już nie chodzi. Najwyżej o to, żeby mieć ten etat i myśleć o sobie, że się robi sztukę w prestiżowej budzie. Nie ma żadnego "zespołu", tylko konglomerat zgłodniałych narcyzów, którym rzuć choćby ochłapek, a pobiegną za nim, ręczę! Stary jes