Badziewie i bezprawie Glińskiego

W poniedziałek, 2 listopada 2020 odbyła się czarna, milcząca procesja ze Starego Miasta do siedziby wyklinanego ministra. Wcześniej liczni przedstawiciele różnych środowisk artystycznych dementowali przechwałki ministerstwa o "trosce państwa" (1800 zł na łebka); informowali o odwoływaniu koncertów, spektakli i imprez, masowym bezrobociu ludzi pozbawionych możliwości zarobkowania i wyrzuconych na pusty  garnuszek państwa, czyli podatnika.

To jakoś nie psuje dobrego humoru, mającego za uszami, pana premiera:

a). ustawiony konkurs na dyrektora NST w Krakowie - z najlepszym polskim reżyserem za granicą, kopniętym w cztery litery po "zwycięstwie" (mimo, że jego socjalistyczny program wygrał i jako załącznik do umowy o pracę wg. ustawy podlegał obowiązkowemu wywiązaniu się z...), i złamaniem Rozporządzenia MK (część ustawy o organizowaniu) o konieczności wyeliminowania jurorów pozostających w konflikcie interesów ze startującymi - tu takich było trzech jurorów;

b). oddanie Starego Teatru R. A. aktorom Jana Klaty (przeciwko któremu zorganizowano ustawkę), bez Klaty, czyli realizacja przysłowia o jedzeniu żaby;

c). zgoda na wyrzucenie - z donosu młodszych kolegów - Jana Polewki z funkcji wicedyrektora artystycznego tego teatru, jakby nie było narodowego;

d). katastrofa artystyczna i organizacyjna instytucji określona przez ministra jako mój błąd, z dymisją swego nominata po przeszło trzech latach (parę dni temu, w "pandemii", czyli praktycznie tylko dla administrowania);

e). ustawka w Instytucie Teatralnym: przewodnicząca Komisji, dyr. Komar-Morawska z MKiDN w chwili przesłuchań wycofuje się z rozmowy z tylko jednym kandydatem, a mimo to jury (m.in. Jagoda Hernik-Spalińska) głosuje, że konkurs jest "nierozstrzygnięty" - nikt im nie spełnił oczekiwań... - a nie, zgodnie z prawem i matematyką, n i e w a ż n y;

f). kumoterska nominacja, bez konkursu, w teatrze w Lublinie.

- Brak jakiejkolwiek alternatywy organizacyjnej i programowej dla kolosalnej przewagi skrajnie lewicowego teatru, co skutkuje nie tylko wyśmiewaniem polityki rządu, ale i sprowadza większość scen w Polsce do roli trybun ideologicznych, z wykluczeniem dialogu światopoglądowego (tam, gdzie działa ministerialny TKM, np. w IT, instytucja praktycznie przestaje twórczo działać).

Tyle faktów tylko z teatru, i chyba nie przesadzę dodając do tego powszechną niechęć (należałoby ją nazwać kiepsko skrywaną nienawiścią) i opór środowiska przejawiający się m. in. publicznym wygwizdywaniem ministra.

Więcej grzechów nie chce mi się pamiętać.

https://www.facebook.com/watch/?v=404351310741142

PS:

stosunek (brak reakcji) rządu PiS wobec masowych demonstracji pro-aborcyjnych i eugenicznych, w odróżnieniu od rozpędzania gazem i pałkami obywateli wątpiących w skuteczność restrykcji paniczno-"plandemicznych" pokazuje jak bardzo "lujowe" i z dykty jest to państwo rządzone przez premiera Glińskiego.

Cywilizacja śmierci ma się za tego ministerstwa dostatnio, wrzaskliwie i na wierzchu!

a na Facebooku już dawno:

1 rok temu

Jacek Zembrzuski

9 listopada 2019  · 

Grono odbiorców: Publiczne

należy przypomnieć, że sukcesy artystów to jest ich własna zasługa a nie ministerstwa, nawet, jeśli płaci, bo w ten sposób wypełnia tylko swój obowiązek... Za to ustawienie konkursu w Narodowym Starym Teatrze pod nieudacznego kandydata, z gloryfikacją M. Gielety, którego ministerstwo pozwoliło kopnąć w cztery litery, gdy ten okazał się być nie tyle "najbardziej znanym polskim reżyserem za granicą", tylko mało zdolnym (choć bardzo kulturalnym), politycznie poprawnym socjalistą bez znajomości naszego rynku - to już osobisty wkład samego pana premiera... Co gorsze w tym rzekomym "konkursie" zostaje złamana ustawa, która - rozporządzeniem ministra - nakazuje usuwać z komisji konkursowej jurorów pozostających w konflikcie interesów ze startującymi: o NST w komisji decydowali dwaj pracownicy kandydata Klaty, i nie zostali wymienieni, tylko przegłosowani... Dalej, prawo przewiduje, że program konkursowy stanowi załącznik do umowy o pracę - mianowanie z wybrańcem. W Wypadku Mikosa tak się nie stało i rzeczony nie został odwołany za całkowite odstępstwo od deklaracji programowej ogłoszonej publicznie, ale wsparty - w hańbiącym odwołaniu Jana Polewki! - na rzecz aktorów Klaty bez Klaty, czyli kolaborantów z tym samym Mikosem, o którym rzekomo bojkotująca go w Gildii (towarzystwie adoracji wzajemnej) M. Strzępka wykrzykuje po nazwisku, że "debil", i że (bez nazwisk) trzeba ich "je...ć"... Zatem, minister najadł się żaby, FINANSUJE TOTALNĄ OPOZYCJĘ i doprowadził do tego, że w Starym jest tak, jak było, tylko gorzej (!), i nawet jego polityczny przeciwnik twierdzi, że tego teatru już nie ma, bo funkcjonuje jako bankomat do pobierania rządowej kasy. O poziomie artystycznym tego eksperymentu, i samoośmieszeniu się ministra, nie wspomnę - wystarczą mu lakierujący kartofla i uznawani na prawicy za autorytety, specjaliści, którzy domagają się krytyki "tylko konstruktywnej" zamiast dyskusji o faktach... Taka to "dobra zmiana", od czasów Gomułki znana jako tiepier, kuźwa, my... I stracona szansa na autentyczną zmianę. Grzechem założycielskim MKiDN jest GLORYFIKACJA AMATORKI. A w tym wszystkim Wanda Zwinogrodzka, która wchodzi do historii jako likwidatorka Starego Teatru, a nie koleżanka z "naszej klasy", z intelektualnym dorobkiem i niekwestionowaną moralnością... Przecież mianowanie pana Bernatowicza (CSW) pokazuje, że można, tylko trzeba wziąć się do podejmowania decyzji i ponoszenia za nie odpowiedzialności. Polityka kulturalna tego rządu (jej faktyczny brak!) będzie stanowić o niedalekiej klęsce całego projektu. Niestety. Trzeba się umieć uczyć na własnych błędach zamiast chodzić w zaparte! C.b.d.o

Dziennik Teatralny

9 listopada 2019  · 

Gliński: drugie otwarcie (cz.1)

Piotr Gliński ponownie ministrem kultury.

Wicepremier i minister kultury prof. Piotr Gliński pozostanie na czele resortu - poinformował premier Mateusz Morawiecki podczas piątkowej konferencji prasowej, podczas której podał skład nowego rządu. W trakcie pierwszych czterech lat kierowania ministerstwem, działania i decyzje kadrowe Glińskiego wzbudziły protesty części środowiska artystycznego.

http://www.dziennikteatralny.pl/.../glinski-drugie...