TEATR DO ODZYSKANIA

Degradacja roli prawdy ma zasadniczy wpływ na nasze życie. Kla­syczne rozumienie sztuki – „piękno to prawda, a prawda to piękno” – wydaje się dziś niezgodne z etosem, dla którego prawda istnieje tyl­ko w liczbie mnogiej - prof. Frank Fueredi

Po moralnej katastrofie Starego Teatru w Krakowie, gdzie część aktorów wymusiła na słabym i niekompetentnym dyrektorze praktyczne zrzeczenie się decydowania o repertuarze i reżyserach, co skutkuje powrotem do kiepskości sprzed udawanego konkursu tych produktów z lewicowo-niedouczoną wkładką i kabaretowo-wrzaskliwym wykonaniem.
Po całkowitym zmieszczanieniu i pozbyciu się ambicji, to znaczy zbanalizowaniu problematyki i obniżeniu wymagań warsztatowych wobec realizatorów, stołecznego Teatru Dramatycznego.
Po "przejściu na drugą stronę mocy" Seweryna w Polskim, któremu widzi się polityka zamiast sztuki, agitacja zamiast myślenia i dialogowania, oraz wiecowanie i gwiazdorskie aktorzenie zamiast pełnienia służby.
Po najwyraźniej zmęczonym przesiadywaniu okrakiem na barykadzie "nowoczesności" Englerta w Narodowym, nie ma w Polsce normalnego teatru zawodowego, który by stał na straży wartości konstytuujących jego jakość nie tylko w doraźnej grze politycznej, ale w codziennych obowiązkach.
A taki teatr być musi, abyśmy nie zgłupieli do reszty. Pozabijali się słowami...

Moim zdaniem jest szansa - bo zapotrzebowanie ewidentne - na teatr, który miałby ambicję wyznaczać poziom intelektualny i warsztatowy, oraz sięgał po artystów nie tak doszczętnie zgranych na wymienionych scenach. Zapotrzebowanie przede wszystkim po stronie widzów, którzy mogą mieć dosyć udawania, że wszystko gra, gdy niczego nie można zrozumieć i przeżyć, ale trzeba robić dobrą minę do złego przedstawienia. Oczywiście, wśród aktorów pragnących nie poprzestawać na ekshibicjonizmie i kabaretowym naśladownictwie życia, zamiast kreowania rzeczywistości i urzeczywistniania marzeń.
Mówię o teatrze, który prowadzi dyskurs warsztatowo dążący do doskonałości: wielogłosowy i wielokolorowy, a nie tylko za czy przeciw: lansuje albo wyklucza.
Teatr akademicki - skoro wyższe szkoły teatralne zwą się akademiami - po platońsku mądrością i dobrym obyczajem nad śmiertelnych wznosił się... 
Gdzie aktorów byłoby słychać i widać - po co wchodzą na scenę... Gdzie reżyser stawia zadania i wymaga, a nie improwizuje i czeka, co mu się przyniesie. Gdzie scenografie nie abstrahują od piękna i znawstwa historii sztuki. Gdzie teksty z najwyższej półki są przeczytane ze zrozumieniem i pojęciem o kontekście w jakim powstawały. Gdzie poruszane sprawy rezonują egzystencjalnie, na poziomie uniwersalnym, a nie partykularnie politycznym.

Teatr nie wstydzący się odróżniania wartości od mody i partykularnego zapotrzebowania, oraz tradycji chrześcijańskiej od postmodernizmu w wersji zbolszewizowanej.

Gdzie taki teatr (z "Antygoną" zadającą wieczne pytania, z "Bachantkami" i "Oresteją" czyli przypomnieniem Greków; z "Kupcem weneckim" nie o antysemityzmie, tylko o godności i honorze, "Troilusem i Kresydą" o konformizmie w polityce i w miłości, "Makbetem" rządzonym przez kobietę i oczekiwania otoczenia, z Shakespearem poetą a nie tylko homoseksualistą - to wartościowanie Warlikowskiego - z "Peer Gyntem" w rytm Griega w teatrze tańca, "Biesami", "Mistrzem i Małgorzatą", Słowackim, Krasińskim, Wyspiańskim, Ibsenem, Gombrowiczem, Tomczykiem); pamiętający o poprzednikach, bo nie udający, że od niego się wszystko zaczyna - NIE POWIEM. Już niedługo!