porozumienie

aktorom Starego Teatru udało się coś, co wydawało się niemożliwe - uratować miejsce i swój świat, wypracowali porozumienie
R. Brzyk (wyproducent socrealistycznego produkcyjniaka "Brygada szlifierza Karhana" i "regulaminu" w T. Powszechnym, którym porozumiał się z patronem i starymi).

Jeden z podstarzałych młodych reżyserów z sortu umysłowej neobolszewii i szkoły Krystiana L. podzielił się (z)myślątkiem na temat "warstatu", w którym zarabia po przejęciu go przez skolaborowaną Radę Artystyczną aktorów aprobujących opluwanego wcześniej dyrektora za oddanie im całej władzy w Teatrze i zarobki własne z rodziną.    

Jako żywy świadek tego nie mającego precedensu w historii współczesnego teatru wrogiego przechwycenia, zamierzam przypominać, na czym polega to "porozumienie".

Konkurs w Starym został ogłoszony ze względu na brak akceptacji profilu artystycznego teatru Jana Klaty przez nowo-wybraną władzę.

Jednak MKiDN Glińskiego nie odwołało dyrektora mianowanego przez Zdrojewskiego niezgodnie z ustawą, tylko urządziło fikcyjną - bo wcześniej ustawioną pod poleconego kandydata / kandydatów - komedię, dodatkowo nie przestrzegając własnego rozporządzenia o sposobie przeprowadzania konkursów.

Potem była klapa za klapą i rzekomy bojkot reżyserów, ale zabrakło żądania ODWOŁANIA nieudacznika, które przedstawicielstwo zespołu artykułowałoby wobec organizatora. 

Przeciwnie, aktorzy uznali, że w imię demagogicznych haseł opłaca się im narzucić słabemu Mikosowi swoją wolę dotyczącą repertuaru i reżyserów. 

A trzeba pamiętać, że aktor zarabia w teatrze nie tyle na pensji, co za wchodzenie na scenę, czyli bycie obsadzanym.

Gildia, wcześniej bojkotująca Mikosa połknęła język i natychmiast stawiła się w "obronie substancji" skromnie nie wspominając o honorariach własnych.
Gęby mając pełne frazesów zaczęli robić interesy.

W pierwszej obsadzie - u Strzępki - znalazła się większość Rady, z żoną radnego.

W ciągu paru miesięcy nastąpiła nieoczekiwana zamiana miejsc, przez beneficjentów zwana porozumieniem, a nie wymuszeniem.

I amnezja na temat znaczenia dla polskiego teatru autentycznego bojkotu (!) za Jaruzelskiego, który zresztą też się porozumiewał - w PRON-ie.

Krakowiacy wybrali tradycję "okrągłego stołu", czyli sprawdzone: władza za pieniądze!

Wszystkie "debile" - dedykowane dyrektorowi Mikosowi i "Czerwone świnie" z "jebać ich, jebać" dyplomatycznie zostały odsprzedane za 30 tys euro od łebka, które płaci ten sam przecież dyrektor z ministerialnej kasy.

Jednocześnie MKiDN prowadziło rozmowy o natychmiastowym zastąpieniu swego nieudolnego wybrańca. Na razie w zawieszeniu, ale jako dowód zaufania pracodawcy do wybranego kompromitujące całą tę ustawkę i plany i kombinacje Radosława K.

Autentycznie zmówiło się ministerstwo ze zbuntowanymi przeciwko sobie aktorami w sprawie usunięcia z dnia na dzień Jana Polewki, starszego kolegi radnych, którzy nie zawahali się złożyć na niego donosu.

Ten bezprecedensowo hańbiący układ był rodzajem powtórki z rozrywki z Gieletą, którego aktorzy dezawuowali wcześniej, nie widząc go na oczy, a minister wychwalał pod niebiosa, 

ale w przeddzień nominacji nabrał wody w usta i nie miał nic przeciwko odesłaniu "najlepszego polskiego reżysera" do Londynu - na własny koszt zresztą.

  

To co to jest?

Porozumiewanie się? Aha!

A nie szczyty hipokryzji i konformizmu?

Podobny wariant ministerstwo kultury zastosowało w wypadku konkursu w Instytucie Teatralnym.

Nie dla Buchwald - ale bez zwolnienia za popełnienie czynu kwalifikowanego w kodeksie karnym jako przestępstwo - i po "nie rozstrzygnięciu" (w istocie błędzie proceduralnym) wobec nacisków opozycji

"okrągły stolik" u Zwinogrodzkiej, przy którym ustala się kontynuację dla przegranej pani magister z zastępcą.

W rezultacie, po "geście Kozakiewicza" namaszczonego, faktyczny paraliż instytucji z Buchwaldową na tylnym siedzeniu i pensji. 

Chciałoby się powiedzieć, że "z Unii Wolności się wychodzi, ale ona z (premiera Glińskiego) nigdy"...

Metoda porozumiewania się ponad prawem (Statut NST nie przewiduje roli decydenta dla RA) i bez pytania publiczności (PiS pod hasłem "dobrej zmiany") o zdanie wiecznie żywa.

Trzydzieści lat temu skończyła się neo-peerelem, a dziś skrajnym lewactwem w teatrze.

Po to jedliśmy tę żabę?