ZAKAŁAPUĆKANA INSTYTUTA

D: Czy Ty coś z tego konkursu w IT rozumiesz?
Ja: Na drugi dzień napisałem, że nie. Dzisiaj więcej...
D: Ustawka?
Ja: Bez wątpienia. Choć sprowokowana i dobrze zagrana!
D: Wykręcasz się?
Ja: Nie. Normalnie to się odbywa "z góry" i w sposób wcześniej ustalony, tylko ze statystami, którym się wydaje, że biorą udział w jakimś konkursie - ktoś ich słucha i decyduje w związku z programami... A tu zostali zaskoczeni. Rozmiarem manifestacji antyrządowej wyrażanej poparciem przeciw demokratycznej procedurze.
Ale decydująca była decyzja Komar-Morawskiej o wycofaniu się z mojego przesłuchania ze względu na zaszłości przy NST, zresztą przyzwoita, tyle, że bez wyobraźni o skutkach.
D: Widziałeś, że jej nie ma w czasie posiedzenia.
Ja: Oczywiście, i nawet przez moment zastanawiałem się jak z tego wybrną.
Wynik mnie zaskoczył, ale nie skojarzyłem, iż to się jedno z drugim wiąże.
Dopiero przeczytawszy protokół zobaczyłem czarno na białym, że pani przewodnicząca tylko mnie zaszczyciła zapomniawszy o pozostałych trojgu uczestnikach przesłuchań. Nie da się na jednych głosować, a na pozostałego Zembrzuskiego - nie. Mówię o podziale na przesłuchiwanych przez wszystkich i jednego, tylko przez część!
D: Dlatego zagłosowali przeciw. Przeciwko wszystkim...
Ja: Ale w przypadku braku kworum jurorów dla wszystkich kandydatów nie mieli podstaw prawnych do głosowania. Tym bardziej, że późniejsze oświadczenie Królikowskiego i Rogackiego wprost - choć mimochodem - zdradza, że musiały być jakieś targi zamiast jedynie możliwego unieważnienia. Pewnie nie chcieli robić sensacji i umówili się, że "nierozstrzygnięcie" będzie takim salomonowym wyrokiem i zwrotem biletu do nadawcy - ministra - niech się martwi.
D: Ale czy przepisy dawały im takie prawo?
Ja: Zdecydowanie nie! W protokóle nie ma śladu rezygnacji Komar-Morawskiej z obowiązków Przewodniczącej Komisji, co by oznaczało nie pytanie pozostałych kandydatów i rezygnację z głosowania. Powtarzam, nie ma o tym słowa w szczegółowym zapisie, który wiele miejsca poświęca "zajściu" ze mną, ale nic o innych, czyli ewidentnie nierówne traktowanie. 
Ja, oczywiście, nie wnosiłem żadnych zastrzeżeń, niekoniecznie licząc na jej przychylność, ale przy swoim perfekcyjnym przygotowaniu nie odbierało mi to szans w głosowaniu.
D: A tu głosowanie fikcyjne?
Ja: Tak dyktuje rozwój wypadków. Komisja nie wiedziała, że pani dyrektor postawi ich pod ścianą na pół godziny przed wejściem Buchwald. Mieli do wyboru: anulować posiedzenie, albo udawać i przekazać decyzję ministerstwu. Właściwie trudno im się dziwić, że wybrali to drugie. Mało tego, dochodzę do przekonania, że im się wydawało (prawnik ich w błąd wprowadził?), iż nie głosują, bo przecież orzekają: nikt - nic... Tyle, że to j e s t głosowanie - w tych warunkach nieuprawnione. Można albo głosować, albo nie głosować, a nie zbiorowo zadecydować, że się nie rozstrzyga - to znaczy głosuje za nierozstrzygnięciem (przy wątpliwościach prezesów). Ten werdykt przerzuca odpowiedzialność na zgłaszających się - byli nieprzygotowani - podczas, gdy błąd proceduralny obciąża Komisję, która ma obowiązek odstąpić od procedowania i wnioskować o powtórkę, a nie u d a w a ć, że kandydaci - nic się nie stało, ale szkoda, że się nie przygotowaliście i w związku z tym nie zaprezentowaliście, na pięć lat zresztą...
D: Ale potem zaczął się ten wyścig na oświadczenia...
Ja: Ano właśnie. I coraz więcej puszczania farby.
O prezesach już była mowa. Podpisali "zero" dla wszystkich, bo taka była umowa - i jestem pewien, że powzięta bezpośrednio po decyzji Komar-Morawskiej, czyli przed przesłuchaniami - a potem zorientowali się, że to nie najlepiej brzmi na mieście i postanowili się wytłumaczyć przed swoimi środowiskami (bo niczego takiego jak jednolite środowisko nie ma), kablując na kolegów, i wywołując tym ich nieukrywaną wściekłość... 
Nie w tym rzecz, że nie przekonaliby większości do optowania za Buchwald, tylko żadnej większości nie można było zebrać jeśli na czworo głosuje (przesłuchuje) sześcioro, a siedmioro jurorów tylko na troje zgłoszonych. Tego się nie da policzyć! 
A prawnik wyszedł, i nie miał ich kto ostrzec przed wpuszczeniem się w maliny. Zakładam, że z najlepszą wolą wybrali "mniejsze zło", zamiast trzymać się prawa.
D: Czarę goryczy przelał chyba prof. Śliwonik komunikując, że żaden program nie spełnił jego oczekiwań, i nikt "nie dawał gwarancji"...
Ja: Co w pierwszym momencie też potraktowałem z dobrą wolą i dopiero potem zapytałem: jak to? Jakie oczekiwania? Sędzia ma mieć jakieś oczekiwania, czy pilnować wyniku? Przecież to definicja braku bezstronności - te "oczekiwania". 
To kuriozalny wywód, który zamiast propozycji autentycznej reformy kompletnie zakłamanego sposobu wybierania dyrektorów instytucji kultury, czemu służy brak przejrzystości, w sposób mało elegancki przerzuca odpowiedzialność na uczestników. A wystarczyło nazwać sposób przeprowadzenia tego "konkursu" tak, jak na to zasługiwał: prawną amatorszczyzną i graniem komedii przed uczestnikami i opinią publiczną.
D: Czyli zasłużyli sobie na atak braci Majcherków?
J: Majcherki nic z tego nie zrozumieli złorzecząc, że nie ich kumpela, pani magistera, wywierając dozwolony, choć obłudny n a c i s k (Śliwonik mówi o tym wprost do protokołu) i sugerując jakąś intrygę ministra. 
Było dokładnie odwrotnie: sami rączek przyłożyli do zabagnienia procedury i odwracania znaczenia: żadnego polecenia z ministerstwa (dopiero potem u Wandy, nieudolna próba łagodzenia), tylko amatorka, ale za to histeria Buchwald, i wynik, którego nie dało się wyliczyć - po błędzie Komar-Morawskiej.
Mowa o "braku programu, który by gwarantował", to przepraszam, zwykła granda i nieuczciwość. Mój program ewidentnie g w a r a n t o w a ł zmiany i rozwój Instytutu. Była o tym mowa i nikt nie wnosił zastrzeżeń ani nie podważał moich założeń. Dlatego napisałem: nie rozumiem werdyktu, proszę o debatę. Cisza!
Także ze strony pro-magisterskich "Didaskaliów", które domagały się jawności i dyskusji - to samo redakcja "Teatru". Gdy padło "sprawdzam", nabrali wody w usta - sami demokraci, a jakże.
D: "Teatr" grał swoje konfitury?

Ja: Nie wiem, choć plotki w IT wskazywały na Kopcińskiego jako murowanego kandydata. Redakcja coś plotła o konsultacjach... Potem zaczęli wygłupiać się wszyscy - "po uważaniu"... Wanda w bezradnym konsultowaniu i Kopciński, który nie pytając dlaczego do dyskusji zaproszono akurat tych dwoje z czworga startujących (przypominam: z zerowo-remisowym wynikiem) pojechał jakimś zgniłym kompromisem, który dezawuował wynik Komisji (gdy nie tak dawno w Ateneum Rada Artystyczna polecała Tyszkiewicza, to w ministerstwie usłyszała: "pan Artur nie uzyskał akceptacji komisji"), uprawiał jakąś dezynwolturę i przemądrzalstwo - wszystko na konto i przy aprobacie MKiDN, prawem kaduka i, psia mać, salonu z Krakowską, przecież przez Wandę nazwaną stalinówką i Sieradzkim, który wszędzie gdzie płacą i sądzą nóżkę podstawia, nie wyłączając chałtur w Teatralnym.
Przed ostateczną kompromitacją z nominowaniem przegranej lewicowej urzędniczki uchronił ministerstwo dr Patryk Kencki, zachowując się przyzwoicie. 
Z późniejszych oświadczeń jurorów dowiedzieliśmy się, że sama poparta ręki dołożyła awanturując się i stawiając jakieś warunki, jakby nie była na aucie...
Po prostu: demokracja i konstytucja! Dziwić się, że totalna opozycja ich krytukuje? Popis kumoterstwa, zaprzeczania własnym ideałom i deklaracjom. Nihil novi sub ministerio...  
D: Jaka by miała z tego płynąć nauka?
Ja: Poza tym, że wśród samych przyjaciół psy zająca zjadły?
D: Czy "nierozstrzygnięcie" robi Ci coś w stosunku do nie ważności?
Ja: No pewnie. Czemu mam brać odpowiedzialność za fałszywy komunikat? Czy ja tam poszedłem w sprawie ogrodnictwa? Nie miałem / nie mam programu i nie obroniłem go przed komisją?
D: Ale?
Ja: Ale, taki jest system. I "dobra zmiana" niczego nie zmieniła, tylko korzysta garściami uprawiając te-ka-em...
D: Więc opozycja ma rację?
Ja: A gdzie tam. Wart Pac pałaca. Dobór negatywny działa... 
KONKURS TO FIKCJA WYPRACOWANA RĘKA W RĘKĘ PRZEZ KAŻDĄ WŁADZĘ!