NIE JEST ZA PÓŹNO

Jeszcze można zatrzymać i odwrócić proces degradacji Starego Teatru w Krakowie.
Robić interesujące przedstawienia, a nie ich nie robić, tylko udawać i powielać to, co jest.
Zacząć się r o z w i j a ć: rozmawiać o sztuce, o czym i po co, coś jest, o warsztacie i o formie, aby nie była powtarzaniem i kopiowaniem; grać zamiast politykować.
Rozpoznawać swe autentycznie profesjonalne moce i talenty a nie kombinować, kombinować, kombinować - spiskując.
Otworzyć się mentalnie i ryzykować, miast trzymać siebie w zamknięciu i starych, kumoterskich przyzwyczajeniach.

Konflikt w Teatrze jest do rozwiązania przy minimum rozpoznania skąd się przyszło, gdzie się jest i dokąd zmierza - bez chodzenia w zaparte. Sugerowałbym nie tyle "dobrą wolę", co pryncypia i fakty!

Ponieważ ministerstwo kultury upiera się przy swojej błędnej decyzji o mianowaniu dyrektorem kogoś, kto się do tej funkcji nie nadaje, kto swymi dotychczasowymi rządami rujnuje tradycję i markę tego miejsca, należy użyć wszelkich środków perswazji i publicznego nacisku, aby przekonać, że nie ma racji i lepiej byłoby dla wszystkich naprawić ten fatalny w skutkach błąd. By robiąc w konia innych nie robiło z siebie pośmiewiska.

Klucz do zamkniętej kapsuły uprzedzeń i ambicji posiada moim zdaniem mieszkający w Londynie Michaś / Michael Gieleta, przezwany tu przeze mnie "kameleonem", za grę, która miała go dostosować do różnych oczekiwań decydentów, ale jednak nie sprzeniewierzający się uczciwości i jak sądzę, wierności własnym przekonaniom.

Napisałem kiedyś, że ze swoim światopoglądem nie powinien być dyrektorem teatru narodowego
(wcześniej, nie znając dokładnie, lub nie rozumiejąc wnikliwie jego programu, apelowałem by był - on a nie ministerialny nominowany) w tym konkretnym momencie swej kariery i przy polityce takiego rządu, i zdania w tej materii nie zmieniam, ale twierdzę, że właśnie on ma źródłową wiedzę na temat konsultacji i obietnic, które zaowocowały niespotykanym w dziejach naszego współczesnego teatru kryzysem i jego samego wykorzystaniem (także finansowym).
On nie znał wystarczająco tego teatru ani nie analizował prawidłowo historii i szczególnego momentu naszego kraju, ale nie można mu odmówić uczciwości, inteligencji, profesjonalności i dobrej woli.

Nie mam wątpliwości, że jest człowiekiem kulturalnym i ideowym i sprawdziłem, że nie rzuca słów na wiatr, nie obiecuje, nie zwodzi - chciałby dogadania i kompromisu... Pamiętam, że opowiadał mi o swoim wymarzonym teatrze, który tu powinien być czymś na kształt instytucji porozumienia narodowego (przywoływał Mandelę), łączył, nie dzielił - i z tą swoją ideą tu przegrał, tzn. został wystrychnięty na dudka.
Parę osób zagrożonych w swych nieeleganckich interesach mu pomogło...

Twierdzę, że właśnie on jest najbardziej predysponowany do opisania zakłamanego układu, którego, jako człowiek nie stąd i wychowany w wyższych standardach, najwyraźniej nie rozumiał, ale w nim wykorzystany i zmacerowany został.
Jestem przekonany, że powinien o tym opowiedzieć! Opisać mechanizm angażowania go przed konkursem. Bo teatr narodowy nie może być dziś fundowany na KŁAMSTWIE i tylko bezkompromisowe trzymanie się zaistniałego stanu rzeczy (nawet bez wołania Tractatus Logico-Philocopicus) może - i musi! - oczyścić tę zafajdaną atmosferę i skłonić organizatora wreszcie do racjonalnego myślenia, zwrotu z drogi donikąd...