PO CO MI TO

Trend, żeby dawać ludziom tylko to, co najlepsze, zaczął się już zresztą jakiś czas temu. Jego odpryski można obserwować na stronie internetowej Polskiego Radia. Jeden z najpopularniejszych artykułów tam pomieszczonych nosi tytuł: „Nagrała seks z psem”. Jak można się domyślać szacunek dla odbiorców wymaga, aby takie artykuły były publikowane, bo czytelnicy lubią zwierzęta.

Jaś Kapela

D: Myślisz o śmierci?   

J: Czyjejś.

D: Boisz się?

J: Jestem zły…

D: Na kogo?

J: Właśnie… Nie wiem, bo nie wierzę, więc chyba na nich – na tego, który odszedł i mnie zostawił.

D: To jakieś pogańskie?

J: W każdym razie mało chrześcijańskie.

D: Mało skierowane na Innego a eksponujące siebie.

J: Egotyczne.

D: Właśnie. Widziałam Cię w telewizji?

J: Żartujesz sobie…

D: Internetowej.

J: I?

D: Mowa ciała, panujesz?

J: A po co? Przecież to też wy-mowa.

D: Przekaz emocjonalny. Ale to odstaje.

J: Od normy? Od przykazania?

D: Od tego, jak to się robi, zazwyczaj.

J: Odstaje, więc nadaje. Coś innego.

D: A co jest innego, co byś chciał nadać?

J: Treść.

D: Aha…

J: Forma powinna być adekwatna, ale w przekazie musi być zawartość. Jak cukru w cukrze.

D: Czym cukrzysz?

J: Dociekliwością? Nie kontentowaniem się uogólnieniami? Ironią? Stawiam znaki zapytania, bo nie mnie sądzić.

D: To się może wydać upierdliwe?

J: To co z tego? Ale zostawmy. Napisałem o tym sztukę, albo ze dwie. Więcej mi się nie chce.

D: Czyli o skuteczności działania nie pogadamy?

J: „Od tego bieg lawina zmienia po jakich toczy się kamieniach”.

D: Do tego trzeba być z kamienia. Wytrzymasz?

J: Spróbuję.

D: I tu znowu pojawia się perspektywa eschatologiczna. To co słychać?

J: Stan przejściowy.

D: Co będzie dalej?

J: Obawiam się, żeby nie było to samo, tylko gorzej.

D: Ze sztuką?

J: Z nami wobec sztuki.

D: Tak. Po co mi ona?

J: Po nic. Sztuka jest po nic.

D: Co nam daje?

J: Nic.

D: Teraz Ty żartujesz?

J: Sztuka jest po nic. Bezinteresowna. To my jej przypisujemy znaczenia i funkcje. Na przykład: „integracyjną” – komunikacyjną (komunikatywną), ale w tej często zawodzi. Zostaje rozrywka i zajmowanie czasu wolnego czyli lekarstwo na nudę i nadmiar czasu.

D: Oswaja ze śmiercią?

J: … na taką funkcję chętnie się zgodzę. Bo świat odzwierciedlany przez sztukę bywa ciekawszy od realnego, ale rzecz w tym, że to nie zasługa utworu, tylko tworu naszej wyobraźni na jego temat.

D: To znaczy: „cię porusza”?

J: Pewien kłopot w tym, że często właśnie nie porusza, tylko uruchamia snobizm, chęć pokazania się (w miejscach prezentacji), łechce ambicję i daje poczucie fałszywej przynależności.

D: Czemu fałszywej?

J: Bo rzadko z niej coś wynika na przyszłość. Ale to możliwe. Być może „wielkość” sztuki polega na gromadzeniu się i ruszaniu w określonym kierunku, choć to już pod przewodem – określonego człowieka, raczej ideologa niż artysty.

D: Czyli sztuka nie może zmienić niczyjego życia?

J: Może. Dobrze, że pytasz o życie a nie o świat. Indywidualne może a nawet powinna. Poprzez uruchomienie potencjalnych sił, które wcześniej są ukryte.

D: Jak psychoterapia?

J: Oczywiście… Ale i jako z a c h w y t , przeżycie, wreszcie nauka…

D: Nauka?

J: Jasne. Przecież poprzez kontakt z dziełem sztuki można się czegoś dowiedzieć – o sobie na przykład.

D: Poprzez samo dzieło, czy poprzez pośrednictwo krytyki?

J: To zależy. Od indywidualnego warsztatu – krytyka i odbiorcy. Jeśli on nic nie wie, to krytyk może mu podpowiedzieć, ale najważniejsze rzeczy dzieją się „face to face”, w samotności. Krytyka jest „instrukcją obsługi”, ale jazdy rowerem – i czerpania z niej przyjemności – musisz nauczyć się sama: doświadczyć.

D: Pamiętam, że na początku ktoś trzymał mnie za kijek spod siodełka, albo to był „rower” na trzech kółkach…

J: Brawo. Podpórki i zaufanie… Wyrobione przy okazji sztuki – znakomicie. Ale potem przychodzi etap jazdy samodzielnej.

D: A twórczość? Robienie tego, nie w samotności artysty wobec bryły, papieru, tylko w zespole.

J: To relacja erotyczna, miłosna.

D: Kobieta i mężczyzna: aktor i reżyser?

J: Na przykład. Ale większość rzeczy powstaje w samotności. Niektórzy mówią, że aby zagłuszyć / pokonać samotność – tu znowu lęk przed śmiercią – zespolić się, może z absolutem, może z odbiorcą, a może z samym sobą?

D: Rozpoznać?

J: … się!

D: A co potem?

J: Najczęściej niespełnienie. Pożądanie, zachłanność, ciekawość, więc dalej i dalej…

D: A energia?

J: Oczywiście. Ona uruchamia, motywuje i napędza.

D: A jakość?

J: Polata kędy chce… Wiedza i doświadczenie pomagają ale nie rozstrzygają. Jakość się rodzi, ale jakości nie można założyć, choć można stworzyć warunki sprzyjające powstaniu jakościowego dzieła.

D: Czy to mija z wiekiem?

J: Jak zdrowie, chęć do życia, dociekliwość i optymizm. Może ale nie musi. Może nawet wzrastać, tylko innymi środkami – nie biegiem…

D: Co daje doświadczenie?

J: Dystans. Ale to nie najlepiej… Jakąś umiejętność, ale to często ogranicza. Dlatego warto je przekraczać. Najlepiej kochać to, co się robi, wtedy doświadczenie nie ma znaczenia.

D: Czy jest świat poza sztuką?

J: A poza doświadczeniem? Jest i on jest udziałem (doświadczeniem) większości. A jednak mniejszość musi skrobać te swoje „obrazki” żeby większość miała po co żyć…

D: Poleciałeś…

J: Bynajmniej. Tłumaczyłem, po co jest sztuka. Chociaż to bez sensu, albo – lepiej – bez dowodu, bez racji i bez konsekwencji.

D: Dzięki.

                                                https://www.facebook.com/ja.zembrzuski/videos/983446174999398/