Może niekoniecznie o najlepszym filmie
Jima Jarmucha, bo ten został już – na ogół bardzo pozytywnie – zrecenzowany przez profesjonalniejszych w tej dziedzinie ode mnie, ale o zaprezentowanej w nim filozofii życiowej tchnącej dobrą energią – koniecznie.
Takiego filmu pewnie nigdy nie widziałem, a bardzo być może, że nic podobnego nigdy w kinie nie powstało.
Jarmuch rejestruje codzienność. Nie zajmuje się zbytnio atrakcyjnością i sensacyjnością akcji, tylko życiem duchowym bohatera, a ten odnajduje się i realizuje w pisaniu mową wiązaną. Co więcej, jest w tej, nie narzucanej nikomu, pasji akceptowany i podziwiany przez otoczenie, więc mowy nie ma o jakimś poświęceniu dla sztuki, wyrzeczeniu, czy tego typu stereotypowym mękom. Robi swoje, czyli to, co lubi i wszyscy go najwyraźniej lubią…
Czy to nie spostrzeżenie, że tworzy się coś w sztuce – tu w poezji – tylko sobą i z siebie? To chyba Strzemiński napisał, że w sztuce, tak jak w miłości, można dać tylko to, co się ma.
A co ma Paterson? Co musi mieć twórca, aby móc dawać tak, że to się staje dobre dla innych?
Reżyser podpowiada, że empatię i bezinteresowność…
Przecież nas patrzących jak pisze i słuchających jakie to jest ujmuje prostota. Paterson się nie pcha, nie dba nawet o siebie – tylko patrzy i rejestruje – przetwarza to, co jest.
Właśnie prze-twarza z gotowego i dlatego tworzy nowe, co ubarwia świat.
Ten film jest pochwałą t a l e n t u, choć oczywiście nie zawiera jego definicji. Nie wiadomo, jak to się robi, ale widać, jakie to ważne – kompletnie wyłączone z rynku i codziennego starania o zaistnienie i opłacenie. Robione – pisane – nie przez jakiegoś mięczaka i maminsynka, bo w sytuacji zagrożenia życia bohater reaguje natychmiast i profesjonalnie skutecznie, więc okazuje się, że poeta ma jaja, ale i bogate życie wewnętrzne.
Ale, powtórzę, uparcie robi swoje… I pewnie w tym kryje się odpowiedź na czym to polega: co się musi dziać, by codzienność przeistaczała się w poetyczność?
Upór? Wytrwałość? Też. Ale i delikatna wrażliwość i umiejętność widzenia…
Optymizm artysty – tu reżysera – polega na pokazaniu nam, że nawet zniszczenie naszego dorobku, to tylko etap, doświadczenie egzystencjalne, które prowokuje następne spotkanie – tu Japończyka – znak, gest i czyn, który otwiera drogę na ciąg dalszy; przywraca równowagę.
Jima Jarmucha, bo ten został już – na ogół bardzo pozytywnie – zrecenzowany przez profesjonalniejszych w tej dziedzinie ode mnie, ale o zaprezentowanej w nim filozofii życiowej tchnącej dobrą energią – koniecznie.
Takiego filmu pewnie nigdy nie widziałem, a bardzo być może, że nic podobnego nigdy w kinie nie powstało.
Jarmuch rejestruje codzienność. Nie zajmuje się zbytnio atrakcyjnością i sensacyjnością akcji, tylko życiem duchowym bohatera, a ten odnajduje się i realizuje w pisaniu mową wiązaną. Co więcej, jest w tej, nie narzucanej nikomu, pasji akceptowany i podziwiany przez otoczenie, więc mowy nie ma o jakimś poświęceniu dla sztuki, wyrzeczeniu, czy tego typu stereotypowym mękom. Robi swoje, czyli to, co lubi i wszyscy go najwyraźniej lubią…
Czy to nie spostrzeżenie, że tworzy się coś w sztuce – tu w poezji – tylko sobą i z siebie? To chyba Strzemiński napisał, że w sztuce, tak jak w miłości, można dać tylko to, co się ma.
A co ma Paterson? Co musi mieć twórca, aby móc dawać tak, że to się staje dobre dla innych?
Reżyser podpowiada, że empatię i bezinteresowność…
Przecież nas patrzących jak pisze i słuchających jakie to jest ujmuje prostota. Paterson się nie pcha, nie dba nawet o siebie – tylko patrzy i rejestruje – przetwarza to, co jest.
Właśnie prze-twarza z gotowego i dlatego tworzy nowe, co ubarwia świat.
Ten film jest pochwałą t a l e n t u, choć oczywiście nie zawiera jego definicji. Nie wiadomo, jak to się robi, ale widać, jakie to ważne – kompletnie wyłączone z rynku i codziennego starania o zaistnienie i opłacenie. Robione – pisane – nie przez jakiegoś mięczaka i maminsynka, bo w sytuacji zagrożenia życia bohater reaguje natychmiast i profesjonalnie skutecznie, więc okazuje się, że poeta ma jaja, ale i bogate życie wewnętrzne.
Ale, powtórzę, uparcie robi swoje… I pewnie w tym kryje się odpowiedź na czym to polega: co się musi dziać, by codzienność przeistaczała się w poetyczność?
Upór? Wytrwałość? Też. Ale i delikatna wrażliwość i umiejętność widzenia…
Optymizm artysty – tu reżysera – polega na pokazaniu nam, że nawet zniszczenie naszego dorobku, to tylko etap, doświadczenie egzystencjalne, które prowokuje następne spotkanie – tu Japończyka – znak, gest i czyn, który otwiera drogę na ciąg dalszy; przywraca równowagę.
Komentarze
Prześlij komentarz