kodziawerka

Kolejna (42) imprezka kodziawerska dobrnęła swego końca, stukając od spodu w inteligencję i gust widza spod znaku feminonazizmu i niedokształcenia.

Publika dowaliła, niejaka Płatek ("Wiosenka Roberta Biedronia", która już wcześniej publicznie nie odróżniała Moliera od Gogola i Nowego od Starego Testamentu - ot, autoryteta) doznała intelektualnego wzmożenia na Krakusach, jak nie przymierzając wcześniej Sitkowa, przy ścinaniu Krzyża przez Friljcza, i prawie padła na kolana zachwycona występkami aktorusów, których było - wyjątkowo, dlatego na plus im to zaliczam - słychać; w jakiej sprawce, to już inna sprawa.

Słownictwo na narodowej scenie z nadania konserwatywnego, choć lewicowego rządu, powala:          "z a p i e r d a l a j ą" i chujami rzucają et cetera.  

                         

Babskie spotkania przebiegały na ogół pod hasłem, że się im "zabrania", zatem brały odwet na "opresji" męskiej - kto by je zapładniał (w tym rozumowaniu do dupy) nie zdradziły; intelektualny poziom samorództwa (generatio spontea) plewił się w Pałacu im. Stalina, jak te robaki w gnijącym mięsie, doprawione chamstwem Słobodziana, któremu z białoruskim wdziękiem do łba roztytego nie świta, że gości się wita (nie tylko - usłużnie - Palikota) i gęby za lud krzyczącej nie sznuruje na sam widok tego, kto mu płaci za bilety... 

Ale, i tak we własnym zbolszewizowanym, gównianym sorcie już pozamiatane. Kto komuchowatością wojuje, od komucha pada - taka w miejskiej gangsterce zasada ("mamy to!" - wrzasła Machnowska-Góra, po osadzeniu Strzępki na fotelu Tadzia), i ekipka znika...

Jedno, czego się ta sortująca gromada darmozjadów organizujących trzymała (parę lat temu spłacając długi popierającym na posadzie, kwalifikowała cosik, czego NIE WIDZIAŁA), to że ma być d r o g o - za nawet ulgowy bilet po kilkaset zeta.

Nie warto było dla jednego przejmującego spektaklu, Małgosi Bogajewskiej, z mądrze beznadziejną refleksją doktora Czechowa, tak sobie rachować. 

Czy prezentacja lewicowego nieuctwa warta jest dofinansowania i organizowania opozycji  (widziałem covidian w podwójnych mordoklejkach - sic! - co charakteryzuje poziom stołecznego słoikowstwa i udowadnia, że przecież "swój do swego po swoje"), oto są pytania, których rządzące ministerstwo nie stawia - jeno opłaca?

Błazeńskie komedianctwo Starego Teatru widać tu z daleka, odkąd zapanowała tam                 (nie)dobra zmiana, tradycję i poziom intelektualny mając tylko do pogardliwego ośmieszania.

Dekonstrukcję i "post-teatr" nosi się na scenie, która miała kiedyś o b o w i ą z k i wobec kultury, a nie modnej bzdury.

Temu się nie wzbrania małżeństwo Krzyżowskich, otwierając "Spotkania" kalectwem portretu Polaków NIE WŁASNYM - lecz w propagandzie zapośredniczonym - a kończyły błazeństwa męża, w skolaborowanym aktywizmie estradowym, w niegóralskich przyodziewkach. 

Będzie tak, że wstyd ich przeżyje (duch Kondzia popędzi - już Strzępka ich w tv przestrzegła, że z duchami w teatrze żartów ni ma).

Po sceno-widowni przechadzała się także pewna Aldona w siwej peruce, tak wiarygodna, jak jej dykcja.

Wymachiwania flagą niebiesko-żółtą nie brakło: tak teatralne faworyty Majcherka (młodszego) uspokajały swe sumnienia; za to wygłupił się inny jej krajan, sympatyczny Iwan, który za teatralne pieniądze zmierza do teatru końca - jego wyzerowania w teoteryzowaniu na zmyślony temat, który ani z katharsis, ani z "pułapką na myszy", czy działalnością chociażby Dejmka, związku nie ma, lecz w dobrym samopoczuciu i honorariach pozostawia.

O Piaskowskim w czapce zmyślającym sobie dla ułatwienia jakiś "kanon", który rzekomo obala, sensu nie ma.

Taki jest współcześnie lewicowy teatr?

Można by jeszcze długo o tym, o czym nie ma co gadać... Gust uroda ich - wybierających repertuar - sam się narzuca. Ale, jako się rzekło (miejską decyzją), bractwo zmietło!

I to jest p r z e s t r o g a .