NOWY WSPANIAŁY ŚWIAT?

Niechby pozwolili tylko na krótkie, godzinne, spektakle, niechby nawet trzeba było siedzieć cały czas w maseczkach i rękawiczkach, dwa-trzy metry od drugiego widza. Pal licho, pozwólmy nawet aktorom grać z zasłoniętymi twarzami i na odległość. Wielu reżyserów, jeśli nie wszyscy, zgodziliby się w imię powrotu teatru na takie kosmetyczne zmiany w gotowych spektaklach.

Łukasz Drewniak

„Nic nie czytam, przestałem oglądać. Leżę, siedzę, czekam” – mówi X, kolega Drewniaka.

Po prawicy za to Smolis przepytuje Woronowicza w opuszczonym Instytucie Teatralnym, jakby nic się nie stało.

Za rak, dwa, dziesięć, sto lat to będzie zaświadczało. Podejrzewam, że późny wnuk złapie się za głowę, jak ludzie teatru nie potrafili intelektualnie ogarnąć niebezpieczeństwo; jak łatwo oddali władzy swe pozorne męstwo!

Zwróćcie uwagę na aktorów czytających książki i sztuki online, nagrywających apele, piosenki i skecze. Wszystko, co robią, zwrócone jest de facto w przeszłość – jest grą z ich wizerunkiem i aktywnością z czasu sprzed katastrofy. Przypominamy, że istniejemy. I akcent pada na „przypominamy”, a nie na „istniejemy”. Nasz odbiór tego, co robią, składa się bardziej z pamięci, jacy byli na scenie, z wyobrażeniem, jacy mogliby jeszcze na niej być: teraźniejszy wykon jest w tej kwarantannowej percepcji ledwie na trzecim miejscu ważności - przytomnie zauważa ich człowiek.

Twierdzę, że to fałszywy komfort i bezkarność, bez odpowiedzialności, uśpiły naszą odporność. Dzisiaj obserwuję przede wszystkim uwiąd wyobraźni...

Bo możemy się pocieszać i planować powroty (jakie premiery, jakie znowu honoraria?), ale w świecie, który szykuje nam Natura, albo dobry Pan Bóg (?), należałoby spojrzeć prawdzie w oczy i przestać się pocieszać.

Będziemy żyć w inaczej zorganizowanym świecie, i ze starych prawideł uaktualni się raczej dystopia typu Orwell, czy Piranesi, a nie sprymitywizowany gnostikos w wydaniu Lupy ("pneumą" będzie wirus, który jako duch wszechobecny na długo się wśród nas zakorzeni). Władza - każda władza - zrobi nam koło gęby tak, że będziemy uciekać z nią w rękach...
Zatem, trzeba będzie wymyślać się sobie i innym na nowo. Czeka nas jakiś "początek"...

Powrót do źródeł? Ba, kto je jeszcze pamięta, i czy po pomieszaniu języków w wieży Babel posprząta. Kto będzie dzieckiem - jak u Andersena - które na szycie nam wszystkim nowych szat "bezpieczeństwa" krzyknie publicznie: d u p a ! Niczego takiego nie ma.

"Dzielenie środowiska na kolegów, którym pomagamy, i artystów, których nie cenimy, więc ich ignorujemy, nie doprowadzi do niczego dobrego" - to jeszcze raz Łukasz Drewniak.

Hodowałbym małe: kameralne formy, indywidualne świadectwa - przekaz emocji, nie ideologii, prywatność i umowność, a nie naturalistyczną dosłowność.

Mówię o teatrze, którego nie ma, bo właśnie się skończył.

Jeślibyśmy mieli cokolwiek mieć jeszcze z tego całego  medialnego zgiełku, to nie tak, jak było, a p r o ś c i e j.  Teatr lalkowy, teatr uliczny, dla najmłodszych, teatr domowy, czemu nie? To znaczy teatr potrzebny, bo niepotrzebny niech bankrutuje. Komuchom trzeba powiedzieć: basta.

Wydawanie kupy kasy na błazeństwa i głupstwa stanie się nieetyczne. Czy tym się przejmą celebryci? Będą musieli...

Zmierzcha się, Łukaszu Drewniaku, Twemu wygłupianiu, zachodzi "jutrzenka"... 
Trza się brać do roboty: tym ta casom sie nie siwo!

I jeszcze coś będzie ważne w teatrze i poprzez ewentualny teatr. To się nazywa wolność (ponad strachem)! Wam obca piosenka.

PS:
Prof. Aleksander Nalaskowski: Musimy się głęboko zastanowić czy chcemy normalności czy powrotu do "normalności". Czy naprawdę musimy poprzestać na tym co nazwano nam normalnością? A co było "normalne"? Marsze dewiantów? Strajk kobiet? Sport? Rozchełstana konsumpcja? Marnowanie jedzenia? Poniżanie Kościoła? Wiosna Biedronia i Razem Zandberga? Donoszenie do "Europy"? Kandydatura Kosiniaka, Hołowni, Bosaka czy Kidawy-Błońskiej? Gdzie była ta normalność, do której tak wyjemy? Na wczasach w Chorwacji czy w "Wyborczej"? Na saksach w Anglii czy na filmach Vegi? A może w katolickim podobno "Tygodniku Powszechnym", albo u komuchów na wojskowych Powązkach? Naprawdę do tego tęsknicie, naprawdę przecie ku temu, aby już było "normalnie"?  

A niechże już to wszystko sczeźnie, niech do końca zgnije i niech nie wraca. Niech to diabli wezmą i zamkną w piekle. Niech ten wirus zostawi nam pustynię i dotkliwe żniwo, abyśmy wiedzieli, że naprawdę wszystko musimy zacząć od nowa, aby nic nie było już "normalne".