pulp z pewnego czasu

Ostatni film Quentina mnie znudził i usypiał. Te zabawy z kinem w kinie i kino może ekscytujące dla fanatyków, ale stoją w miejscu i ciągną się jak guma do żucia. Zresztą znak firmowy Tarantina. Przeżuć, przełknąć ślinę i splunąć - nic nie zostaje w głowie po wyjściu z kina. Owszem, przewrotny finał, w którym reżyser ucieka paradoksalnie przed pseudo-dokumentem, którym raczył nas przez trzy godziny.
W tym widać przede wszystkim tę jego pańszczyznę w wypożyczalni kaset wideo i godziny, z nudów, nad filmidłami trzeciego gatunku. Czyli zamiłowanie do kiczu i komercji.
Jak mnie to ubogaca, skoro nie ubogaca? A że Brad Pitt dobrze wygląda w odróżnieniu od naszego i tego drugiego? Co za różnica?

Wspomnienie z "krainy snów", które niczego nowego nie odkrywa, tylko syci się same sobą.

Bo czy wąż ma ogon? Wyłącznie. I co z tego? Puste to to jak sztuka Quentina Tarantina.

Komentarze

Popularne posty z tego bloga

carstwo, proszę bardzo. Na chwałę Moskwy

Bałem się tej premiery i wiem, czego się bałem. Widziałem Peter Steina kiedyś "Oresteję" i "Księcia Homburgu", oraz dekadę temu "Wallensteina" i "Mewę" w Berliner Ensemble i w Rydze; to był zawsze wielki teatr idący za literaturą i piorunująco grany - powiedziany! Szanuję wiedzę reżysera o epoce i to, że uważa t e k s t za skarbnicę wszystkiego, co teatrowi najpotrzebniejsze. Nie ma w nim tylko wykonawców; aktorzy są, albo nie ma takich, którzy potrafią udźwignąć konwencję, w której to od nich wszystko - sens, wyraz, energia - zależy, bo mimo "filmowej" obrazowości inscenizacji, to aktor decyduje o wadze sprawy; albo to, co robi przechodzi przez rampę, albo zostaje w jakimś muzeum Pana Steina, jako ilustracja... W teatrze Peter Steina trzeba, jak (niektórzy) Niemcy, Anglicy i Rosjanie - umieć mówić , czego Seweryn swoich nie nauczył, albo nie wymagał. Pod tym względem premierę w Teatrze Polskim "Borysa Godunowa" Alek...

Czytaj więcej

SZTUKA BYCIA

Ostatnio pasjami zaczytuję się w Coeetzee'm - ulubionym autorze Warlika (?) Po Gombrowiczu, Dostojewskim, Szekspirze, T. Mannie i Orhanie Pamuku to się zrobił mój "topowy" pisarz. Przyznaję się do tego troszku z konfuzją, bo mam wrażenie, że ulegając trendom zaniżam poziom; to literatura na służbie - słuszna, owszem, owszem - ale, przede wszystkim, poprawna politycznie, czyli nie żeby wolna myśl i wyobraźnia, ale... Nie człowiek / psychologia, lecz "sprawa", zatem, jakby na to nie spojrzeć, p o l i t y k a. Nie żebym wymagał od pisarstwa spełniania jakichś określonych zadań, lecz bez rozpętywania wyobraźni i sięgania tam, gdzie wzrok nie sięga, twórczość mnie interesuje i ... horyzontów nie poszerza. Dla siebie mam takie osobiste kryterium tego, co mnie zachwyca: nie, że coś jest "nowatorskie", ale, że mi się to śniło - przeczuwałem to - nie potrafiąc samemu zapisać, zrealizować... Czyli, kręci mnie nie tyle nowatorstwo, co sięganie do tajemnicy mojej...

Czytaj więcej

A(n)da - to nie wypada, czyli zwierzenia celebrytki

Anda Rotenberg: "Schyłek (Dziennik 2019-2020" Ada - to nie wypada: tak KOD-ziawerzyć, łgać i wmaślać się w tylne częścią ciała możnym tego PO-lszewickiego zadupia, udając uparcie, że to tylko właśnie śtuka i Jewropa, o ciągle tak samo modnych, w pewnych kręgach, pochodnych, kontaktach i znajomościach. Po co to kupiłem - 450 stroniczek najczęściej w czerwonych barwnikach z Vogue'a - ktoś zapyta? I słusznie: to c e l e b r y c k a makulatura, ale ja już tak mam, że lubię wiedzieć, co pika na tych salóónach u przeciwnika - nie żeby mojego sortu, po prostu braku rozumu na swoim miejscu, a nie na sprzedaż i do kupienia, gdy nastaje koniunktura... A właśnie się spełnia: obraz świata, pseudo a k s j o l o g i a tego towarzystwa (adoracji wzajemnej), zatem listkę wymienianych przyjaciół, przyjaciółek i przydupników warto zachować dla przyszłych pokoleń, jako przykład, jak może upaść "entelygencj...

Czytaj więcej

Osobny Teatr Osobny

Szukaj na tym blogu