wojenko, wojenko...

Zimna wojna domowa wyniszcza, a przecież to: 
jest diabła warte… poza Szopenem, Mozartem; poza Słowackim i Mickiewiczem jest w ogóle niczem...

Lepiej dla psychiki jest komuś rękę podać niż nie podawać - co mnie spotkało niedawno z morale konserwatywnego: olimpijczyka, prawicowego i autorytatywnego. Chyba to jednak pycha nie pozwoliła przyjąć mu do rozumnej  wiadomości, że jego prawodawstwo m u s i tykać tak samo równo, jak i mniej wzniośle olimpijskich. Co być może czyni rysę na wizerunku niekoniecznie zrównoważonym znajomością języków i twórczości Irlandczyka?
Rzecz sama w sobie drobna i m a ł o d u s z n a, oraz o zadzieraniu nosa, gdyby nie to, że rozpowszechniona.
Kto miał rację? Przecież dżentelmeni o faktach nie dyskutują. Zresztą, tu nikt z nikim nie wymienia, raczej się wygłasza monologi i oświadczenia.
Właśnie, nasza wojna nie toczy się o fakty, tylko o przekonania!

To jak się porozumieć? I czy wypada? 
A co począć w (z) perspektywie (ą) ostatecznej (ą)?

Szto diełat? Co z tym(i) fant(a)em(i)?

Jak się nie wygłupić, by nie rzec: "wypupić", wyzywając się z a /na Tuska czy Kaczyńskiego skoro co pewien czas nieodwołalnie "zaczynają umierać ludzie, którzy nigdy dotąd nie umierali"...?

Ale, my żyjemy (jeszcze trochę). Nie szkoda czasu?

Na przykład pewna Kalina z "Teatru" nawołuje, by rozmawiać, ale zaraz  mimochodem potwierdza, że nie bardzo wie o czym / kim, bo przecież sama stwierdza, że w konkursie program to nie wszystko, musi być jeszcze zdolność do realizacji. 
Czyli co - skoro warunki postawione przez organizatora się spełnia? Wolałaby wcześniej ustalić: kto z kim i za ile? Nie meritum tylko kumoterka? Aha!

Ja wiem, wszyscy by chcieli magicznego porozumiewającego. To znaczy, by wyszło na jego! A nie, że różne jest piękne...
W konkursie w IT pytano: jak z podziałami (ja o barykadzie, by nie siadać)? W tym samym miejscu, przy odrzucaniu ze Starego - to samo. Wtedy wspomniałem rozmowę z Włodkiem Staniewskim, któremu odpowiedziałem: poprzez pracę... Etos pracy, ćwiczenia, które unieważniają politykę, niechęć i kłamstwa. Gorzej z zatrudnieniem umysłowym, czyli inteligentami. Ci zawsze, wiadomo, najprostszą sprawę jeśli nie zamotają i skomplikują to kogoś / coś zdradzą i oszkalują.

Tę wojnę warto by najpierw wygrać i wtedy odpuścić swoim winowajcom. Ale nie ma chętnych.

PS

No, ale nie tak, nie tak, jak na obrazku. Musi być jakiś dekalog odróżniający przyzwoitość od świństwa: nie układanie się o coś za coś, raczej dawanie za dostawanie, a najlepiej oddawanie, na przykład sprawiedliwości...

Jeśli mnie pani magister się nie odkłania, to ja jej mówię na dzień dobry: do widzenia... I to jest sprawiedliwe, bo podsumowuje.

Ale zaraz słyszę o poparciu: kto kogo lubi, mniej i nie, albo tak mu się wydaje (aktorzy Starego, ministerialni, politycy rządzącej partii), i to targowisko próżności, ten szantaż, wystarczy, nikt nie sprawdzi plotek, tym bardziej kompetencji, dorobku, przygotowania, inteligencji... 
W stu na sto wypadków triumfuje niewiedza i uprzedzenia.  
Z okopów głowy się nie wychyla, bo można stracić dobre samopoczucie na własny temat. Stereotypowe uprzedzenie jest bezpieczniejsze.

Zawiesić, wymknąć się, umknąć i zbiec (temu), choćby z gębą w rękach...

PPS
Konkurs świadczy o konkursujących a mniej o konkursowanych?

... mogę Ci powiedzieć, że program we wszelkich konkursach to nie wszystko. Istotna jest jeszcze zdolność do udanych międzyludzkich relacji, która zapewnia, że kandydat wdroży swój plan. 
I ręka wyciągnięta zawisa w próżni, bo... "ręka rękę myje".
To jasne. Dla przeczytania i zrozumienia programu potrzeba wysiłku i wiedzy. Dla "kandydata, który wdroży", tylko - z nim, lub zapośredniczonych - znajomości. Swój do swego po swoje.