Monstrum Kumoterstwa i Dziadostwa Nadwornego

Premier Piotr Gliński jest najgorszym zarządzającym z Krakowskiego Przedmieścia za mojej długiej pamięci. Niegdysiejszy minister od kultury Tejchma jawi się przy nim jako arbiter elegancji i konstruktywnego dialogu z artystami. Z tamtych wzorów zostało tylko marzenie o PRON ("Patriotycznym Ruchu Odrodzenia Narodowego" - za Jaruzelskiego), "okrągły stolik" nawet nie w Magdalence i fiasko!
Nie należy zapominać, że gdyby nie przyzwoitość dr Kenckiego jedlibyśmy wszyscy już tę żabę wmuszoną ("popartą") ministerstwu przez totalną opozycję w bezpardonowej walce z rządem, którego prominentnym przedstawicielem ciągle nie przestaje być pan profesor. Nie ukrywam, że mam dość! Po Dostojewsku oświadczam: zwracam bilet zaufania... Rzyg, rzyg.

I nie ma co się usprawiedliwiać gorzkimi żalami wylewanymi na język nienawiści dzisiejszej opozycji, bo taka jest rzeczywistość dana panu ministrowi do odsłużenia - przypominam etymologię wyrazu określającego funkcję jaką mu powierzyliśmy - We people, My obywatele (!) - nie zwalniając z odpowiedzialności i nie dając zgody na nie naprawianie ewidentnie popełnianych błędów.

Pycha zdąża przed upadkiem, zarozumiałość uderza do głowy ze słupków, ale łaska wyborcy na pstrym koniu jeździ. 
Kto nie potrafi realistycznie oceniać skutków swojej polityki, całą formację prowadzi w przepaść. Drugiej takiej szansy dla Polski za naszego życia nie będzie, dlatego zreflektujcie się Państwo rujnujący państwo... Moim zadaniem jest tylko przypomnieć: Morawskiego, Mikosa, Gieletę, Radę Artystyczną kolaborujących aktorów Starego, czyli haniebne o d d a n i e, "po trupie Polewki", teatru wyrzuconemu wcześniej Klacie (na razie bez Klaty), nie rozstrzygnięcie w sprawie Buchwaldowej "jaczejki" (cytat z P. Glińskiego, podobnie jak o "najbardziej znanym polskim reżyserze na świecie", o którego pytane Centrum Informacyjne MKiDN odpowiada: "pytania o intencje nie wchodzą w skład informacji publicznej" sic!).
Czyli: intelektualna i polityczna słabizna, strachliwość, uleganie naciskom i brak perspektywicznej wyobraźni. 

Rezultatem takich posunięć jest na razie: Gildia R i R bojkotująca, ale nie bojkotująca, gdy może być zarabiająca, lista tysiąca trzystu przeciwników władzy, plus wierszówka dla Majcherka i Drewniaka, oraz marksizm-leninizm na Jazdowie, wreszcie neozbolszewizowanie mentalne większości teatrów w kraju, Remigiusz Brzyk "jebiący starego" - bo Strzępka przynajmniej za pieniądze szczera: - i c h (ktoś wątpi, że rządzących?) - no, i śmiech pokoleń!
Jeśli o czymś (np. Sewerynie) zapomniałem, to przepraszam, chociaż za samo rozwalenie Narodowego Starego Teatru w Krakowie w sezonie Niepodległa należy się ministrowi niesława i dymisja.

Bo rzecz nie w tych ich, ministerialnych i dyrektorskich - z naszych podatków - pensjach i delegacjach, ale w ZNIEPRAWIANIU całego środowiska, w dawaniu złego przykładu: w tej lekcji konformizmu i przydupowatości jaka płynie z pałacu Potockich - z tego: bierny, mierny ale wierny; w braku wizji rozwoju i myślenia strategicznego utopionego w po amatorsku uprawianej reaktywności rzekomego gaszenia pożarów, które tylko dolewa oliwy do ognia i żadnych problemów nie rozwiązuje; w personalnych wyborach obrażających inteligencję i stanowiących kontynuację niesławnego z działań poprzedników wykluczania z powodów pozamerytorycznych. Zresztą, o fachowości działań dzisiejszego MKiDN, przynajmniej w teatrze, należy zapomnieć - to klasycznie socjalistyczny te-ka-em, plus dobre samopoczucie. Powtórzę: intelektualna i polityczna słabizna, strachliwość, uleganie naciskom i brak perspektywicznej wyobraźni. 
To się nie może udać! 

Dobrze, to teraz będzie konstruktywnie, czyli zadaniowo (gadał dziad do obrazu):
1. natychmiast wyrzucić na zbity pysk Mikosa ze Starego (znam prawnika mówiącego: złożyć mu propozycję nie do odrzucenia), tym samym rozwiązując łamiącą Statut teatru Radę Artystyczną powołaną tylko i wyłącznie w celu przechwycenia władzy i przywrócenia przedkonkursowego - a potępionego przez ministra - funkcjonowania i zarabiania przez krewnych i znajomych królika, od czego tradycja i historia Teatru przewraca się w grobie, a profesjonalizm woła o przywrócenie. 
2. mianowanie na to stanowisko Włodka Staniewskiego, artysty teatru o takim potencjale i umiejętnościach, że tylko jemu może się udać powstrzymanie degradacji i widocznego ze sceny starzenia się tego zespołu, w którym dziś prym wiodą (?) osoby, którym się po prostu NIE CHCE, za to uważają, że im się należy - raczej funkcjonariusze niż dbający o swój rozwój artyści...
Tylko on może temu przedsięwzięciu dać klasę, styl i WYMAGANIA konieczne dla uratowania poziomu tej rozkładającej się w politykowaniu i wewnętrznych konfliktach błaznokracji; zapobiec dalszej żenadzie zwanej w obozie antyrządowym na "d", na "k" i każdym innym imieniem, które brukselskie jest. Tylko on ma zdolność wybrać wybitnych artystów, dziś rozsianych po świecie.
Pani minister ma w tej sprawie użyć wszelkich środków (napoczętych wiosną, choć bez wiedzy Rzecznika) łącznie z niekupionym caracalem, by Włodek miał luksus (należy mu się!) popędzić nie tylko panie Dy i Se, zurzędniczałe do imętu, ale i wizytować te swoje pawie, pałace i kobiety na wsi, od których starzy państwo miejscy mogliby (powinni!) się czegoś nauczyć.
Tym bardziej, że przecież ostatnio jedynym udanym - i to jak - przedstawieniem pod Wawelem było "Do dna" Ewy Kaim, czerpiące ze źródła. Wystarczy popracować!
NARODOWY STARY TEATR W KRAKOWIE STOI WOBEC KATASTROFY GRANIA TYLKO TEGO, CO UMIE I POLUBIŁ, WOBEC DEGRENGOLADY BRAKU ROZWOJU I AUTOKRYTYCYZMU NAPĘDZANYCH UPRAWIANIEM POLITYKI A NIE STANIEM NA STRAŻY SZTUKI I DOCIEKLIWEGO MYŚLENIA. WOBEC GŁUPOTY SAMOUWIELBIENIA...
Temu nie zapobiegnie towarzystwo adoracji wzajemnej wśród krewnych i znajomych królika - bo tego nie słyszy, nie widzi...
To r o b i ą artyści (nie politycy i kunktatorzy); to p o t r a f i ktoś, kto w tak wymagający sposób pracuje na codzień, od czterdziestu lat zresztą, osiągając gigantyczne wyniki.
Po to jest MKiDN, by wszystkie przeszkody zniwelować, a szanse ("przenieść stolicę do...") wykorzystać, póki jeszcze jest co zbierać.   
3. mianować (po audycie) Patryka Kenckiego dyrektorem Instytutu Teatralnego, z zaufaniem, że jego zamanifestowana niezależność i niespotykana przyzwoitość zaowocują dawaniem przykładu i wyznaczeniem standardów natychmiast, bez oglądania się na nierychliwość ministerium.
4. rozpisać "konkurs zamknięty" na dyrektora Teatru Polskiego we Wrocławiu. Ja wiem, że takiego nie ma w ustawie, to tylko Zdrojewski mógł sobie użyć dla mianowania Klaty, a Gliński nie chciał tego anulować.
Podpowiadam (gratis): po złożeniu ofert organizator anuluje postępowanie i w imię o d p o w i e d z i a l n o ś c i konsultuje między samorządem a ministerstwem (opozycją i kasą, której tamtym brakuje) najlepszego ze zgłaszających się kandydatów; najlepszego programowo a nie politycznie, merytorycznie a nie kumotersko, z doświadczeniem i dorobkiem a nie tylko znajomościami, gdzie trzeba i by było tak jak bywało...
I finansując wspólnie, wspólnie MIANUJE dyrektora nie udając rzekomej konkurencji: biorąc na się skutki.
Taki dyrektor (znam dobrego kandydata) powinien mieć wpisane do kontraktu wymagania / oczekiwania organizatora wobec poziomu artystycznego i intelektualnego a nie tylko finansów i frekwencji.
A z tego musi powstać teatr dla ludzi a nie lewackiego teatro-nie-znawstwa-post-dramatycznego... 
To proste, z pomocą Sofoklesa, Szekspira, Moliera, Czechowa, Ibsena, Bułhakowa, Witkacego, Gombrowicza i Tomczyka.
Nie żadne powroty do tego, co było (np. oblewania piwem polemistów po spektaklu i prymitywnego politykowania), tylko rzemiosło, talent i litera. Abecadło.